من نقد نمی دانم اما...(1)

برای چندمین بار تصمیم گرفتم مشاهدات و تفاسیر خودم را- هر چند ابتدایی- از فیلمی که می بینم، بنویسم. 

این بار نوبت رسید به " زندگی مشترک آقای محمودی و بانو."

در سینما که فیلم را می دیدم، به اواسطش که رسیدم آن قدر ایده جالب و چالش برانگیز برای نقد در ذهنم 

تلنبار شده بود که دوست داشتم هر چه زودتر فرجام فیلم را ببینم و بعد بنشینم یک دل سیر به پای نقد و بررسی آن. بازی پیمان قاسم خانی و احساس ناب او به خصوص در یک سوم پایانی فیلم آن قدر فکرم را درگیر خود کرد که تصمیم داشتم حتما درباره او به تفصیل حرف بزنم.

دوست داشتم آقای محمودی، شخصیت متزلزل و درگیر میان تجدد وسنت در این فیلم را به چالش بکشم، دوست داشتم از شخصیت منحصر به فرد هنگامه قاضیانی به عنوان زنی مذهبی، اما این بار نه مثل زن خشکه مقدس تصویر شده در "بی خود و بی جهت" عبدالرضا کاهانی، تقدیر کنم. می خواستم حس پرسشگری حجازی را تحسین کنم، از ایدئولوژیک بودن فکر نویسنده حمایت کنم، و خیلی چیزهای دیگر...

(على الخصوص از بغضی که سرتاسر فیلم نقش آفرینان فیلم را آزار مى داد)

 

ساعتی بعد از تماشای فیلم، قلم را برداشتم و شروع کردم . تقریبا هر آن چه در فکرم می گذشت را به صورت پراکنده روی کاغذ پیاده کردم و سپس سعی کردم آن ها را ترتیب دهم. اما در حین چرک نویس کردن مدام احساس می کردم مطلبم پختگی لازم را برای انتشار ندارد. پس آن را به حال خود رها کرده و دست از پاک نویس کردنش کشیدم...

اما به هر حال به چیزی که نوشتم به عنوان اولین تجربه نقد نوشتاری ام- هر چند نا پخته و کم کیفیت-  احترام می گذارم، , و این مطلب را نیز اکنون برای این می نویسم که یادم باشد نقد را از کجا شروع کردم:

 از "زندگی مشترک آقای محمودی و بانو".

 

پ.ن : این اولین شماره " من نقد نمی دانم" بود. در شماره های بعد، منتظر نقد و بررسی هایی واقعی از قلم حقیر باشید!

پ.ن2: قول می دهم تمام تلاشم را برای بالا آوردن کیفیت کارم انجام دهم و سپس دست به انتشار آنها بزنم...